210.38.26.600
dioikisi@cancerhellas.org

Καρκίνοι Δέρματος

Καρκίνοι Δέρματος

Γενικά

Το δέρμα είναι το μεγαλύτερο όργανο του σώματος.   Δεν είναι απλά  ένα περιτύλιγμα, αλλά προστατεύει ενεργά τον οργανισμό από τις εξωτερικές επιδράσεις ( π.χ. δεν αφήνει μικροοργανισμούς να εισδύσουν στο σώμα), ρυθμίζει την θερμοκρασία του σώματος, δεν επιτρέπει την απώλεια των υγρών του,  συμμετέχει στην παραγωγή της βιταμίνης D και στην άμυνα του οργανισμού.

Έχει έκταση σε μέσου μεγέθους ενήλικα έως 2τ.μ και το βάρος του είναι περίπου το 12% του βάρους του σώματος.

Αποτελείται από τρεις βασικές στιβάδες, απ’ έξω προς τα μέσα: την επιδερμίδα, το χόριο και τον υποδόριο ιστό.

 

Η επιδερμίδα αποτελείται και αυτή από επιμέρους στιβάδες (στρώματα) προς τα έξω βρίσκεται η κεράτινη στιβάδα και προς τα μέσα η βασική στιβάδα, όπου εκεί διάσπαρτα βρίσκονται τα μελανοκύτταρα. Πάνω από τη βασική υπάρχει η ακανθοκυτταρική (ακανθωτή) στιβάδα.

Από τα κύτταρα της βασικής στιβάδας προέρχονται τα συχνότερα (80%) καρκινώματα του δέρματος: τα βασικοκυτταρικά. Από την ακανθοκυτταρική τα σπανιότερα ομώνυμα καρκινώματα ( ή πλακώδη ή μαλπιγιαννά) και από τα μελανοκύτταρα το πλέον επικίνδυνο, αλλα και λιγότερο σύνηθες από τα άλλα : το μελάνωμα.

Σπάνιοι όγκοι προέρχονται από τα εξαρτήματα του δέρματος ( δηλ. τους ιδρωτοποιούς αδένες, τους σμηγματογόνους, τις αισθητικές απολήξεις του Merkel). Ενώ και άλλες νεοπλασίες  αφορούν το δέρμα, όπως είναι το σάρκωμα Kaposi, το αγγειοσάρκωμα, το κακόηθες ινώδες ιστιοκύττωμα, το δερματικό λέμφωμα κ.λ.π.

Επειδή ο αριθμός των νέων περιστατικών δερματικού καρκίνου είναι πολύ μεγάλος και αφορά στην πλειοψηφία τους τα καλής εξέλιξης ( αβλαβή) βασικοκυτταρικά και ακανθοκυτταρικά, αυτά τα δύο δεν συμπεριλαμβάνονται στις μετρήσεις για τον αριθμό των κρουσμάτων καρκίνου ούτε διεθνώς, ούτε σε εθνικό επίπεδο. Το μελάνωμα, όμως, που είναι σπανιότερο και έχει συμπεριφορά όπως τα άλλα καρκινώματα, αποτελεί ξεχωριστή περίπτωση και συνυπολογίζεται στις στατιστικές.

Η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας (WHO) υπολογίζει τα νέα περιστατικά δερματικού καρκίνου να είναι κάθε χρόνο 2-3 εκατομμύρια, εκ των οποίων το μελάνωμα αφορούσε το 2018 τα 289.000. Η τάση εμφάνισης των δερματικών καρκίνων τις τελευταίες δεκαετίες είναι αυξητική.

Στην Ελλάδα, μελάνωμα το 2018 εμφάνισαν τη νόσο περίπου 1.665 συμπολίτες μας, ενώ 350 κατέληξαν εξ’ αιτίας της.

Η πρώιμη διάγνωση του μελανώματος και οι νέες θεραπείες έχουν οδηγήσει σε πάρα πολύ καλά θεραπευτικά αποτελέσματα με πενταετή επιβίωση πάνω του 90%.

Μελάνωμα

Γενικά

Αποτελούσε πριν μερικές δεκαετίες ένα δύσκολα αντιμετωπίσιμο  τύπο καρκίνου, με συχνή επιθετική συμπεριφορά του, αλλά και σπάνια, αλλά υπαρκτά φαινόμενα «αυτόματης» ιάσης, που αποδίδονταν σε ανοσολική αντίδραση του οργανισμού.

Ιδιαίτερη σημασία γι’ αυτόν το καρκίνο έχει η διάγνωση σε πρώιμα στάδια, γι΄αυτό έχει διεθνώς δοθεί ιδιαίτερη σημασία στην ενημέρωση του πληθυσμού, με εξαιρετικά; Μέχρι σήμερα αποτελέσματα σε ορισμένες χώρες που τηρούν τα μέτρα προστασίας και τακτικού ελέγχου.

Τα μελανοκύτταρα, που βρίσκονται διάσπαρτα ανάμεσα στα κύτταρα της βασικής στιβάδας της επιδερμίδας, παράγουν μελανίνη, τη χρωστική που δίνει το χαρακτηριστικό μαύρισμα όταν εκτεθούμε στην ηλιακή ακτινοβολία. Και αυτός ο χρωματισμός του δέρματος το προστατεύει από τις περαιτέρω επιβλαβείς επιπτώσεις της υπεριώδους ακτινοβολίας.

Ο αριθμός των μελανοκυττάρων μεταξύ ανθρώπων της λευκής και της μαύρης φυλής είναι ίδιος.

Μελανοκύτταρα υπάρχουν και στους οφθαλμούς, σε βλεννογόνους ( π.χ. χειλέων, στόματος )  και σε άλλες περιοχές του οργανισμού. Το μελάνωμα είναι ο καρκίνος που ξεκινά από τα μελανοκύτταρα και εμφανίζεται συχνότερα στους άνδρες (ιδιαίτερα στη ράχη) και στις γυναίκες είναι συνηθέστερο στα κάτω άκρα.

Παράγοντες κινδύνου

Το βασικό αίτιο πρόκλησης στη συντριπτική πλειοψηφία των μελανωμάτων είναι η έκθεση στην υπεριώδη (κυρίως από τον ήλιο) ακτινοβολία. Άτομα με ευαίσθητο δέρμα (λευκό με πολλούς σπίλους, με ανοιχτόχρωμα μαλλιά  και οφθαλμούς) είναι πιο επιρρεπή στην ηλιακή ακτινοβολία, όπως επίσης και όσοι «καίγονται» εύκολα μόλις εκτεθούν στον ήλιο. Οι άνθρωποι που εργάζονται σε κλειστούς χώρους και το δέρμα τους εκτεθεί απότομα στον ήλιο ( π.χ. στις διακοπές τους – ηλιοθεραπεία) έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο από όσους εργάζονται υπό τον ήλιο σε ανοικτούς χώρους ( π.χ. οικοδόμους ή αγρότες).

Ένα ποσοστό μελανωμάτων (το 1/3) προκύπτει από προϋπάρχοντα δερματικό σπίλο (ελιά) του δέρματος. Γι΄ αυτό όσο περισσότερες ελιές έχει ένας άνθρωπος τόσο περισσότερο προσεκτικός πρέπει να είναι με τον ήλιο και να ελέγχει τους σπίλους του από ειδικευμένο γιατρό.

Στην πλειοψηφία, όμως, των μελανωμάτων η εμφάνιση τους γίνεται από σημείο που δεν προϋπήρχε σπίλος.

Γι’ αυτό η συνήθεια της πολύωρης έκθεσης στον ήλιο για να φαίνεται κάποιος ή κάποια πιο μαυρισμένη, ιδιαιτέρως η έκθεση σε ώρες με μεγάλη ένταση της υπεριώδους ακτινοβολίας ,πρέπει να αποφεύγεται.

Επίσης η χρήση των solarium με την υπεριώδη ακτινοβολία που χρησιμοποιούν είναι επίσης μία πρακτική υψηλού κινδύνου

Ιδιαίτερα ευαίσθητα είναι τα βρέφη ( δεν πρέπει να εκτίθενται στον ήλιο)  και τα παιδιά που παίζουν πολλές ώρες στον ήλιο.

Η χρήση αντιηλιακών προστατεύει από το μαύρισμα, αλλά σε πολύωρη έκθεση στον ήλιο δεν προσφέρει προστασία από την εμφάνιση του μελανώματος.

Υπάρχει μία αυξημένη συχνότητα εμφάνισης μελανωμάτων σε ορισμένες οικογένειες. Άτομα με πολλούς συγγενείς α’ βαθμού που είχαν εμφανίσει μελάνωμα ή με ένα συγγενή που εμφάνισε μελάνωμα σε νεαρή ηλικία, ανήκουν στην κατηγορία των ατόμων με υψηλό κίνδυνο εμφάνισης μελανώματος.

Υπάρχει και ένα σύνδρομο των άτυπων πολλαπλών σπίλων – μελανωμάτων (FAMM) που οφείλεται στην ύπαρξη ενός κληρονομούμενου γονιδίου , του CDKN2A . Εκτιμάται πως 1 στα 10 μελανώματα μπορεί να υπάρχει γονιδιακή βλάβη.

Σημεία και συμπτώματα

Το μελάνωμα μέχρι να διαγνωστεί κατά κανόνα δεν προκαλεί συμπτώματα.

Συνήθως το μελάνωμα εμφανίζεται εξ αρχής ως τέτοιο, σπανιότερα αποτελεί μετεξέλιξη προϋπάρχοντος σπίλου.

Τα πέντε σημεία που τους αξίζει προσοχή σ΄ένα σπίλο είναι:

Η ασυμμετρία: το ένα μισό της βλάβης να μην είναι ίδιο με το άλλο

Τα όρια: να μην είναι ομαλά, ομοιόμορφα, αλλά ακαθόριστα

Ο χρωματισμός: η διαφορετική χρώση σε διάφορα σημεία του σπίλου ( από ανοικτό σε κάποιο σημείο, σε πιο σκουρόχρωμο ή μαύρο σε άλλα) ή η περισσότερη έντονη μαύρη απόχρωση ενός σπίλου σε σύγκριση με τους άλλους.

Το μέγεθος: αν αυτό είναι μεγαλύτερο από τη γόμα ενός μολυβιού ( 5-6 χιλ) .

Η εξέλιξη του σπίλου: οποιαδήποτε αλλαγή στο χρώμα, το μέγεθος, την επιφανεική υφή και όψη (το πάχος του σπίλου, η προς τα έξω αύξηση του), τυχόν εμφάνιση αιμορραγίας, κνησμού ή “κακαδιού”

Ένας νέος σπίλος με κάποια απ’ αυτά τα χαρακτηριστικά ή ένας προϋπάρχον που αλλάζει κάοπιο από αυτά καλό είναι να ελεγχθείο από τον γιατρό.

Πρώιμη Διάγνωση

Αυτή μπορεί να επιτευχθεί με κατάλληλη ενημέρωση  του πληθυσμού σχετικά με τα μέτρα προφύλαξης και επαγρύπνηση για τα ύποπτα σημεία που καθιστούν ένα σπίλο ύποπτο.

Ιδιαίτερη προσοχή και ευαισθησία πρέπει να έχουν τα άτομα υψηλού κινδύνου, δηλ. όσα:

  • είχαν μελάνωμα παλαιότερα,
  • έχουν οικογενειακό ιστορικό μελανώματος
  • έχουν πολλούς σπίλους
  • βρίσκονται σε ανοσοκαταστολή μετά από μεταμόσχευση οργάνου σ΄αυτά.

Διάγνωση

Αυτή αρχικά γίνεται με την κλινική εξέταση από το γιατρό.  αν κριθεί σκόπιμο γίνεται παραπομπή σε εξειδικευμένο γιατρό για τον περαιτέρω έλεγχο.

Αυτός περιλαμβάνει την εξέταση του υπόπτου σπίλου με ένα δερματοσκοπιο που είναι ένα είδος μεγεθυντικού φακού και  από τη μεγεθυμένη εικόνα ο γιατρός εξάγει χρήσιμα συμπεράσματα.

Η οριστική διάγνωση τίθεται με την βιοψία, η οποία με τοπική νάρκωση αφαιρεί όλη τη δερματική βλάβη μαζί μ’ ένα περιθώριο όχι μικρότερο των 2 χιλιοστών υγιεού δέρματος γύρω απ’ αυτήν.

Αν επιβεβαιωθεί η διάγνωση, τότε πρέπει να γίνουν πριν τη θεραπεία όλες οι εξετάσεις που θα αποκλείσουν ή θα διαπιστώσουν την ύπαρξη μεταστάσεων ( Αξονικές τομογραφίες, σπινθηρογραφήματα, υπερηχογραφήματα κ.λ.π.).

Τύποι & Στάδια του Μελανώματος

Υπάρχουν:

  • τα επιφανειακώς εξαπλούμενα μελανώματα,  δηλαδή αυτά που η αύξησή τους γίνεται οριζόντια και όχι κάθετα.  Αυτά τα μελανώματα είναι τα  συχνότερα(60-70%)
  • τα οζώδη μελανώματα,  δηλαδή αυτά που τείνουν να μεγαλώνουν προς το βάθος και που συνήθως  συνοδεύονται από μία ανύψωση  σε σχέση με το δέρμα(15-30%)
  • η κακοήθης κηλίδα η κακόηθες μελάνωμα εφυλίδος ή επι φακής (Lentigo maligna melanoma),  που αναπτύσσεται πάνω σε μία προϋπάρχουσα μελαγχρωματική βλάβη του δέρματος η οποία ονομάζεται κηλίδα Hutchinson (10-15%).
  • Τα αμελανωτικά μελανώματα,  δηλαδή χωρίς μελανίνη για αυτό και έχουν μία ροδόχρου απόχρωση,
  • τα μελανώματα lentigo των άκρων (παλαμων και πελμάτων), περιλαμβανομένων των μελανωμάτων των ονύχων . Δεν ξεπερνούν το 3% όλων των μελανωμάτων
  • τα μελανώματα των βλεννογόνων,  καθώς όπως προαναφέρθηκε μελανοκύτταρα βρίσκονται και στους βλεννογόνους με συχνότερες θέσεις εντόπισης τους βλεννογόνους  της στοματικής κοιλότητας ,του κόλπου,  του αιδοίου και του πρωκτού
  • τα μελανώματα  της οφθαλμικής χώρας, που υποδιαιρούνται σε επιμέρους κατηγορίες: μελανώματα του ραγοειδούς χιτώνα, της ίριδας και του χοριοειδούς – ακτινωτού σώματος
  • τα δεσμοπλαστικά μελανώματα, που είναι εξαιρετικά σπάνια και αναπτύσσονται στην περιοχή της κεφαλής και του τραχήλου

Η εξέλιξη των μελανωμάτων καταγράφεται είτε με το σύστημα TNM. είτε με το προς το εσωτερικό του δέρματος βάθος διήθησης σύμφωνα με τις μετρήσεις κατά  Clark και Breslow.

Σύστημα TNM

Το σκίτσο από το Cancer Research UK  δείχνει παραστατικά την ταξινόμηση του μεγέθους του όγκου (Τ)

Η διήθηση των λεμφαδένων ( το Ν) κυμαίνεται από καμία Ν0 έως διήθηση περισσοτέρων των 3 λεμφαδένων (Ν3). Η ύπαρξη μεταστάσεων καταγράφεται ως Μ1, ενώ η ανυπαρξία τους ως Μ0.

Η μέτρηση κατά Clark και κατά Breslow

Η βασική κατάταξη κατά Clark φαίνεται στο παρακάτω σκίτσο

Η νεότερη ταξινόμηση κατά Clark και με διαφοροποιήσεις από άλλους διακρίνει μελανώματα που επεκτείνονται επιφανειακά και οζώδη μελανώματα με κάθετη ( ακτινωτή -προς το βάθος) ανάπτυξη.

Η μέτρηση του Breslow ( με ειδικό μικρόμετρο) αφορά το πάχος του μελανώματος σε mm από την επιφάνεια του δέρματός μέχρι το βαθύτερο σημείο του σε χιλιοστά (mm).

Όσο βαθύτερα διεισδύει το μελάνωμα, με οποιαδήποτε μέτρηση κατάταξης διαπιστωθεί αυτό, τόσο οι πιθανότητες να δώσει μεταστάσεις αυξάνονται.

Μελανώματα που:

περιορίζονται επιφανειακά στην επιδερμίδα και δεν έχουν δώσει μεταστάσεις θεωρούνται σταδίου Ι

βρίσκονται στο δέρμα χωρίς μετάσταση σε λεμφαδένες ή απομακρυσμένη θεωρούνται σταδίου ΙΙ

έχουν διηθήσει λεμφαδένες ή την περιοχή μεταξύ της θέσης εμφάνισης τους και των λεμφαδένων θεωρούνται σταδίου ΙΙΙ

έχουν δώσει μεταστάσεις σε απομακρυσμένα όργανα θεωρούνται σταδίου ΙV

Θεραπεία

Χειρουργική

Η χειρουργική εξαίρεση αποτελεί βασική θεραπευτική αντιμετώπιση. Με αυτήν επιδιώκεται η σωστή εξαίρεση του μελανώματος ( σε υγιείς ιστούς) – κάτι που μπορεί να επιτευχθεί και με την επέμβαση της βιοψίας.

Αν το μελάνωμα δεν είναι επιφανειακό ( είναι μεγαλύτερο από 0,75 χιλ) και δεν ψηλαφούνται λεμφαδένες, η αφαίρεση του φρουρού λεμφαδένα χρησιμεύει για τη διαπίστωση ύπαρξης λεμφαδενικής διήθησης. Σε περίπτωση που ο λεμφαδένας φρουρός είναι θετικός ή οι λεμφαδένες της περιοχής είναι ψηλαφητοί, τότε γίνεται λεμφαδενικός καθαρισμός.

Αν υπάρχουν μεταστάσεις, αφαιρείται το μελάνωμα και εφαρμόζονται επικουρικές θεραπείες. Σπανιότερα μπορεί να αφαιρεθεί χειρουργικά, αν είναι εφικτό, και μεμονωμένη μεταστατική εστία.

Επικουρικές θεραπείες

Ανάλογα του βάθους και των άλλων χαρακτηριστικών του μελανώματος επιλέγεται η για κάθε περίπτωση κατάλληλη επικουρική θεραπεία.

Σ’ αυτές περιλαμβάνονται:

  • η ανοσοθεραπεία, με συνηθέστερο σκεύασμα την ιντερφερόνη Α ( μία αγωγή που συχνά προκαλεί παρενέργειες, αλλά που έχει δοκιμαστεί με θετικά αποτελέσματα επι πολλά χρόνια). Σε μεταστατικό μελάνωμα έχει πολύ καλά απ[οτελέσματα σ’ ένα ποσοστό ασθενών η αγωγή με την ουσία (ipilimumab). Το ίδιο ενδιαφέρουσα είναι και η αγωγή με τα αντισώματα PD-1 pembrolizumab και nivolumab. Ωστόσο, σε μερικούς ασθενείς, άλλες θεραπείες, π.χ. με ipilimumab ή αναστολέα BRAF (βλ. παρακάτω).
  • Η στοχευμένη χημειοθεραπεία, σε ασθενείς με μεταστατικό μελάνωμα και με μεταλλαξη στο γονίδιο B-RAF έχουν πολύ μεγάλη επιτυχία η βεμουραφινίμπη (vemurafinib) και η δαμπραφενίμπη  (dabrafenib,) ενώ η προσθήκη kai του αναστολέα ΜΕΚ ,της κομπιμετινίμπης (cobimetinib),  έχει πολύ καλά αποτελέσματα σ΄ αυτούς τους ασθενείς.
  • Η χημειοθεραπεία, εάν δεν μπορεί ο ασθενής να λάβει στοχευμένη θεραπεία ή/και ανοσοθεραπεία μπορούν να χορηγηθούν χημειοθεραπευτικά όπως η τεμοζολαμίδη, η καρβοπλατίνη, η πακλιταξέλη  κ.α, με αποτέλεσμα να μειώνονται οι ενοχλήσεις από τις μεταστάσεις.
  • Η ακτινοθεραπεία. Έχει ένδειξη σε ορισμένες μεταστατικές εντοπίσεις του μελανώματος όπως είναι στα οστά ή τον εγκέφαλο
  • Άλλες θεραπείες είναι η χορήγηση κατευθείαν στο μελάνωμα (Intralesional therapy), του talimogene laherparepvec (T-VEC) – ιοθεραπεία
  • περιοχική υπερθερμία-χημειοθεραπεία, έγχυση στο απομωνομένο κυκλοφοριακά άκρο χημειοθεραπευτικών φαρμάκων σε υψηλή θερμοκρασία
  • ηλεκτροχημειοθεραπεία , δηλ. χημειοθεραπεία σε συνδυασμό με διοχέτευση ρεύματος μέσω ειδικών ηλεκτροδίων στις μη εγχειρήσιμες δερματικές υποτροπές  και σε ορισμένες περιπτώσεις η χρήση λέιζερ διοξειδίου του άνθρακα

Μεταθεραπευτική παρακολούθηση

Επειδή η υποτροπή της νόσου είναι πιο συχνή την πρώτη πενταετία, σ’ αυτό χρονικό διάστημα η μεταθεραπευτική παρακολούθηση είναι πιο συχνή.

Το πότε και με τι εξετάσεις θα οργανωθεί η παρακολούθηση ορίζεται από τον θεράποντα ιατρό, ανάλογα με το στάδιο της νόσου.

Βασικοκυτταρικό Καρκίνωμα

Γενικά-Αιτία-Συμπτώματα-Θεραπεία

Είναι το πιο σύνηθες δερματικό καρκίνωμα και ξεκινά από τα κύτταρα της βασικής στιβάδας της επιδερμίδας και των θυλάκων των τριχών. Το καρκίνωμα ενώ μπορεί να αυξηθεί σε μέγεθος και να διηθήσει γειτονικά οστά, εξαιρετικά σπάνια δίνει μεταστάσεις.

Αιτία

Η έκθεση στην ηλιακή ακτινοβολία ( υπεριώδης ακτινοβολία), γι΄ αυτό και αναπτύσσονται στις περιοχές της κεφαλής και του τραχήλου. Επίσης φαίνεται να υπάρχει μια κληρονομική προδιάθεση και να είναι συνηθέστερο σε ανοιχτόχρωμο δέρμα.

Εμφάνιση και συμπτώματα

Μπορεί να φαίνεται σαν δερματικό έλκος, όζος που έχει υπεργερθεί από το δέμα, κοκκινίλα που δεν υποχωρεί.

Συχνά αιμορραγούν.

Οι φωτογραφίες απεικονίζουν συνηθισμένους τύπους βασικοκυτταρικών καρκινωμάτων.

Θεραπεία

Η βασική θεραπεία είναι η χειρουργική αφαίρεση του καρκινώματος σε υγιείς ιστούς. Καθώς είναι συχνή η εμφάνιση στο πρόσωπο καλό είναι για να μην υπάρξουν άσχημες ουλές ή προβλήματα επούλωσης τη θεραπεία να αναλαμβάνει κάποιος με εμπειρία ή πλαστικός χειρουργός.

Εναλλακτικά, αλλά όχι προτιμητέες αν δεν υπάρχει πιστοποιημένη διάγνωση ( αλλά και γιατί συνοδεύονται από υωηλότερο ποσοστό επιπλοκών), είναι η αφαίρεση με Laser, η φωτοδυναμική θεραπεία (PDT), η κρυοθεραπεία και η τοπική επάλειψη με ιμικιμόδη ( ενός τροποποιητή ανοσολογικής απάντησης) ή μ’ ένα  χημειοθεραπευτικό φάρμακο, την  5-φθοροουρακίλη ως κρέμα

Πλακώδες ή Ακανθοκυτταρικό ή Μαλπιγιακό Καρκίνωμα

Γενικά-Αιτία-Συμπτώματα-Θεραπεία

Ο δεύτερος πιο συνήθης καρκίνος του δέρματος που προέρχεται από τα κύτταρα της ακανθωτής ή πλακώδους στιβάδας. Είναι συχνότερα σε μεγάλη ηλικία και οι άντρες το εμφανίζουν περισσότερο από τις γυναίκες.

Τα συγκεκριμένα καρκινώματα σπάνια μπορούν να δώσουν μεταστάσεις ( ιδίως αν είναι μικρότερα του 1εκ σε διάμετρο) στους γειτονικούς λεμφαδένες, αλλά και πιο σπάνια σε απομακρυσμένα όργανα.

Αιτίες

Τα ακανθοκυτταρικά αναπτύσσονται σε δέρμα που έχει ταλαιπωρηθεί από την ηλιακή ακτινοβολία. Εμφανίζεται συχνότερα σε άτομα που έχουν παρουσιάσει ακτινικές κερατώσεις ή ουλές ή χρόνιες δερματικές παθήσεις και εγκαύματα. Οι ανοσοκατασταλμένοι (π.χ. μεταμοσχευθέντες) είναι περισσότερο επιρρεπείς να παρουσιάσουν αυτά τα καρκινώματα.

Κλινική εικόνα

Η εικόνα μοιάζει με εκείνη της ακτινικής κεράτωσης. Στις φωτογραφίες φαίνονται χαρακτηριστικές περιπτώσεις.

Το λέπι ή καύκαλο που σχηματίζεται δεν μπορεί να αποκολληθεί και συχνά αιμορραγεί. Αν δεν αφαιρεθεί αυξάνει σε μέγεθος και μπορεί να δώσει λεμφαδενικές και άλλες μεταστάσεις.

Θεραπεία

Η βασική θεραπεία είναι η χειρουργική εξαίρεση του καρκινώματος σε υγιείς ιστούς. Αν τοπικά το καρκίνωμα είναι προχωρημένο και υπάρχουν ενδείξεις ή υποψίες λεμφαδενικών μεταστάσεων, τότε μπορεί να αφαιρεθούν και οι γειτνιάζοντες λεμφαδένες.

Η ακτινοθεραπεία μπορεί να χορηγηθεί όταν υπάρχει νόσος στους λεμφαδένες, είναι εκτεταμένος σε δύσκολη περιοχή για αισθητικά καλό αποτέλεσμα και σε αδυναμία χειρουργείου.

Και εδώ σε περίπτωση που δεν μπορεί να αφαιρεθεί ο όγκος χειρουργικά, μπορεί να χρησιμοποιηθούν η κρυοθεραπεία, η ηλεκτροεπεξεργασία, η κρυοθεραπεία, η φωτοδυναμική θεραπεία, η τοπική χημειοθεραπεία (κρέμα 5-φθοροουρακίλης), η τοπική ανοσοθεραπεία (κρέμα imiquimod) και η ακτινοθεραπεία.

Σε μεταστάσεις στους λεμφαδένες ή σε άλλα όργανα χορηγείται συστηματική χημειοθεραπεία.

Ελληνική Αντικαρκινική Εταιρεία Hellenic Cancer Society
Ένας σύγχρονος και έγκυρος τρόπος επικοινωνίας μαζί μας. Για άμεση επικοινωνία με τους συνεργάτες μας καλέστε στο 215.215.1650